Prąd stały (DC)

Prąd stały (DC), w przeciwieństwie do prądu przemiennego, posiada dwa bieguny – dodatni i ujemny. Pomiędzy nimi powstaje różnica potencjałów, czyli napięcie. Umownie ładunki elektryczne poruszają się od bieguna dodatniego do ujemnego, chociaż w rzeczywistości jest dokładnie na odwrót. Wykresem prądu stałego jest linia prosta (rys. 1).

Rys. 1. Wykres prądu stałego

Podstawowym źródłem prądu stałego są zasilacze i ogniwa galwaniczne (czyli baterie i akumulatory). Większość urządzeń elektronicznych jest zasilana właśnie prądem stałym. Bez problemu można go otrzymać za pośrednictwem zasilaczy i prostowników bezpośrednio z gniazdka elektrycznego, w którym płynie prąd przemienny.

Zarówno urządzenia, które są źródłem prądu stałego (rys. 2), jak i urządzenia, które są takim prądem zasilane posiadają oznaczenie DC. Dodatkowo często stosowany jest symbol prądu stałego (rys. 3).

Rys. 2. Tabliczka znamionowa zasilacza napięcia stałego

Rys. 3. Symbol prądu stałego

W przypadku urządzeń zasilanych prądem stałym bardzo ważne jest prawidłowe podłączenie biegunów dodatniego i ujemnego. W przeciwnym razie może dojść do trwałego i nieodwracalnego uszkodzenia urządzenia. Przewody, w których płynie prąd stały, są z reguły oznaczone kolorem czerwonym – dla potencjału dodatniego oraz czarnym – dla ujemnego. Jeżeli oba przewody są koloru czarnego, przerywaną linią oznaczony jest tylko „minus”. Często w zasilaczach stosowany jest wtyk 2,1/5,5 (rys. 4), w którym zewnętrzna część to potencjał ujemny, a wewnętrzna – dodatni.

Rys. 4. Standardowa polaryzacja w zasilaczach z wtykiem 2,1/5,5 mm

Zasilacze sieciowe to szeroko rozpowszechnione urządzenia elektroniczne ze względu na potrzebę uzyskiwania prądu stałego. Są one wykorzystywane w każdym urządzeniu posiadającym układy scalone. Chociaż wiele urządzeń RTV i AGD zasilanych jest z gniazdka elektrycznego, czyli napięciem przemiennym, ostatecznie wewnątrz nich dochodzi do zamiany na prąd stały.